Als een plaat er in slaagt om, in dezelfde week als die waarin de nieuwe Cooder/Chieftains-cd uitkomt, even vaak in mijn cd-speler te belanden als die fantastische San Patricio, dan moet het wel zijn dat ze iets te vertellen heeft. Daarom vind ik het zo grappig en tegelijk tragisch, als ik de recensies –en vooral dan de forumreacties daarop- er op nalees, op de gespecialiseerde Lage Landen-sites, die bevoorraad worden door de onvolprezen Peter Holmstedt van het Zweedse Hemifran: zodra Peter een plaat opstuurt, die ook maar een beetje afwijkt van de singer-songwriter- of Americana standaard, lijken de heren deskundigen niet meer te weten wat ze moeten schrijven en beginnen ze gigantisch uit hun nek te lullen.

Forumbezoekers lijken niet te kunnen leven met het idee dat een cd recensie niks minder en vooral niks meer is dan de neerslag van wat een recensent voelt of denkt bij een bepaalde plaat. Met “waarheid” heeft zoiets totaal niks te maken… Soit, tot hier deze verzuchting van iemand die minstens twintig keer de nieuwe Peter Gallway beluisterd heeft en daar nogal van onder de indruk is. Daar zijn redenen voor: hoewel ik al vroeger werk van Gallway in de kast heb zitten, lijkt het mij dat hij nu pas volledig tot artistiek wasdom gekomen is. Op deze plaat klopt werkelijk alles. OK, een ode schrijven aan de stad New York, dat ik hem wel eens voorgedaan, maar verder vind ik dit een plaat van zeldzame klasse, precies omdat ze enerzijds de volmaaktheid benadert inzake dosering en productie, anderzijds omdat ze een soort jazz onder de aandacht brengt, die we, vanwege teveel middelmatigheid, al te makkelijk associëren met hotels en liften.

Wat Gallway hier doet, is, in een dozijn songs een impressie neerzetten van de stad waar hij woont. Ik ben zelf nooit in New York geweest, maar stilaan en gaandeweg kan ik me, zo denk ik toch, behoorlijk makkelijk verplaatsen naar een stad waar meer volk woont dan in elk van de Lage Landen, en waar het muzikale aanbod even gevarieerd is als mensenrassen die er wonen. Je hebt New York folk, rap, rock, salsa…en jazz. Peter Gallway pleegt niet de jazz, waarbij ongelooflijke virtuozen minutenlange solo’s uit hun instrumenten toveren, maar veeleer de ingehouden soort. Trompettisten klinken als Miles, de harmonica neigt naar Toots, de bas wordt niet vliegensvlug geplukt, maar dient enkel ter ondersteuning van de zanglijn, de drums worden met brushes beroerd, veeleer dan ze “beslagen” worden. Tel daarbij de fenomenale, loepzuivere en trefzekere stem van Gallway en je bent in de buurt van wat je op deze plaat te horen krijgt. Als u even de songtitels bekijkt, bent u al ergens. Als u daarenboven de erg uitgepuurde teksten beluistert, bent u er helemaal: dit is een pracht van een stadsgedicht. Doe uzelf een plezier en ga ook eens echt luisteren naar dit imposante brokje schoonheid. Ik denk dat u er zowaar een beter mens van wordt! (Dani)